Parkieten variaties

Een willekeurige gekleurde vlek maakt geen nieuwe variëteit! Hiervoor moet een bepaald verenpatroon, of de kleur van de tekening, vastgelegd zijn in de genen zodat het kan worden doorgegeven aan de volgende generatie.

Parkieten met tekeningen die verschillen van de standaard geel/groen en blauw/wit zijn onder te verdelen in twee categorieën: opaline en spangle/gezoomd.

Opaline parkieten

Dit is de meestvoorkomende variant. Parkieten van deze variëteit hebben minder strepen op hun kop, schouders en rug dan de standaard vogels. De strepen kunnen zelfs volledig ontbreken. De algemene lichaamskleur is ook aanwezig in de vleugelveren van opaline vogels (dus groen/gele vogels hebben meestal zwart en gele vleugelveren, bij opalines zijn deze zwart en groen; bij blauw/witte vogels is dit normaal gezien zwart en wit, bij opalines is dit blauw en wit). Opaline parkieten hebben vaak heldere pastelkleuren.

Opaline parkieten

Gezoomde parkieten

Bij gezoomde parkieten (ook spangle genoemd) is het patroon van de tekening op de vleugels en de keelstippen kenmerkend. De meeste parkieten hebben zwarte vleugelveren omzoomd met hun onderliggende lichaamskleur (geel of wit). Bij een parkiet met een enkel spangle-gen zijn deze kleuren omgekeerd (bv. gele veren met een zwarte rand). Ze hebben minder keelstippen dan standaard vogels, soms ontbreken ze zelf helemaal. De keelstippen die ze hebben, hebben middenin een witte stip. Parkieten met twee spangle genen zijn voornamelijk één kleur - geel of wit- waarbij soms een toon subtiel doorschemert in het verendek.

Een gezoomde/spangle parkiet

Geelmasker (yellowface) parkieten en goldenface parkieten

Geelmasker parkieten zijn een uitzondering op de gebruikelijke blauw/wit en geel/groen scheiding. Het zijn namelijk blauwe vogels met een geel in plaats van een wit masker. Bij de zogenaamde yellowface 1 parkieten, is het geel beperkt tot het masker, de randen van de vleugel en staart met een beetje naar groen neigend blauw op de borst.

Yellowface 2 parkieten zijn uitgesprokener geel. De gele kleur heeft zich over het lichaam van de vogel verspreid waardoor deze een opmerkelijk zeegroene kleur heeft, met slechts een paar blauwe plekken. Een yellowface 2 parkiet heeft nog steeds zijn blauwe keelstippen.

Yellowface parkiet

Goldenface parkieten hebben heldere, buttercup gele maskers en veel geel en groen op wat in de basis nog altijd overduidelijk een blauwe parkiet is.

Clearbody parkieten

Clearbody parkieten komen voor in twee types, de texas en de easley of laced. Dit zijn witte of gele parkieten met het gebruikelijke zwart gestreepte patroon op de vleugels, maar met lichtgrijze dekveren. Ook hebben ze een kleur die de boventoon voert, afhankelijk van hun voorouders (groen, blauw of grijs). De texas heeft meer kleur op zijn lichaam en violette keelstippen. De easley heeft een opvallender tweekleur, met zilver-grijze keelstippen.

Engelse parkieten, types

Engelse grasparkieten zijn groter dan andere grasparkieten. Deze parkieten worden voornamelijk gekweekt voor parkietenshows, waardoor ze ook wel exhibition of show budgies worden genoemd. Ze zijn aanzienlijk groter dan hun wilde voorouders en zien er door hun dikkere kopveren (die ze kunnen opzetten waarbij de snavel vrijwel geheel wordt bedekt) steviger uit. Engelse parkieten kunnen ook extra keelstippen hebben.

Engelse parkieten zijn vaak vreedzaam en relatief makkelijk tam te maken. Ook lijken ze meer contact met mensen te zoeken dan hun wildere soortgenoten, en ze gebruiken hun snavel zelden agressief. Dit is het gevolg van selectief kweken om een geschikte showvogel tot stand te brengen. Een wilde, opvliegende en bijtende parkiet kon een jury niet bekoren.

Engelse parkieten komen voor in allerlei kleuren

Ook zijn Engelse parkieten een stuk stiller dan de kleinere parkieten. Hun geluid is minder schel, ze hebben minder 'krijs aanvallen' en zijn muzikaler (kleinere parkiet babbelen veel meer).

Crested parkieten, types

Overmatige verengroei op de kop is een van de kenmerken van Engelse parkieten die voor shows zijn gekweekt. Sommige variëteiten hebben overal op hun gezicht kuiven. Anders dan bij sommige dieren (bijvoorbeeld honden) heeft zelfs de wildst-bevederde parkiet geen last van fysieke ongemakken als gevolg van hun opmerkelijke voorkomen (tenzij de mutatie het gevolg is van een syndroom, zoals ‘featherduster’ vogels, die onvolgroeide vleugels hebben en warrige, overgroeide veren).

Kuiven zijn niet beperkt tot alleen de Engelse parkieten. Zoals alle genmutaties is het een natuurlijk verschijnsel dat overal waar parkieten worden gehouden voorkomt. Een kuif wordt gevormd door veren die in de verkeerde richting groeien en naar buiten steken.

Er zijn drie vormen kuiven bij parkieten – tufted, half-circular en full circular. De tufted kuif laat een parkiet eruit zien als een wannabe valkparkiet. De circular kuif ziet er meer uit als een permanent.

Dezelfde mutatie kan ervoor zorgen dat de veren elders op het lichaam van een parkiet in willekeurige richtingen groeien. In extreme gevallen kan dit eruitzien alsof iemand uitgevallen veren met lijm (en zonder gebruiksaanwijzing) terug heeft geplaatst. Zulke vogels worden soms ook 'frilled' genoemd.

Een frilled parkiet

Zeldzame parkieten types

Zo heel nu en dan ontstaat er een potentieel nieuwe variëteit parkiet. Het meest recente voorbeeld was de blackface, een donkere vogel met gestreepte kop en lichaam. In de jaren 1990 ontstonden ze in Nederland maar verdwenen weer nadat de gehele populatie aan een ziekte bezweek (een gevaar van het isoleren van een nieuwe variëteit in de volière van een enkele kweker). Toch zal deze mutatie zich op den duur naar alle waarschijnlijkheid weer voordoen.

Een andere zeldzaamheid die zich zo nu en dan korte tijd voordoet is de brownwing. Dit is een lid van de 'bruine parkieten' stam met bruine markeringen, zonder een gereduceerde lichaamskleur.

Andere variëteit is de faded, een parkiet met een grijze, 'vervaagd' pluimage.

Antraciet parkieten hebben donkergrijze lichamen en keelstippen met standaard zwarte vleugel markeringen en lange zwarte staartveren. De mutatie die hiervoor verantwoordelijk is is zeldzaam. De huidige variëteit is in de jaren 1990 ontstaan in Duitsland. Sommige experts zijn van mening dat de in de twintigste eeuw verloren 'English gray' genetisch gelijk was aan de antraciet.

De saddleback lijkt op de opaline parkiet (zie hierboven). Maar de markeringen op de kop van de vogel zijn grijs in plaats van zwart en de saddleback heeft een streep-vrij 'zadel' tussen zijn schouders. Ook de normaal gezien zwarte markeringen op de vleugels zijn grijs (donkerder wordend naar het uiteinde van de veren toe). Ook heeft de saddlebacks niet ook de 'omgekeerde' vleugelkleur van de opaline.