Italiaanse bij

Er wordt aangenomen dat de Italiaanse bij, ook de ligusticabij genoemd, is ontstaan in Italië ten noorden van Sicilië. Deze bijensoort kan zich bijzonder goed aanpassen en is dan ook de meest voorkomende honingbij. De Latijnse naam van de Italiaanse bij is Apis Mellifera Ligustica.

De Italiaanse bij kan kan leven in subtropische tot koelere temperaturen, al houden ze niet van strenge winters en koude, koele zomers zoals in de noordelijke klimaten. Deze bij werd aan het begin van de negentiende eeuw geïntroduceerd in Amerika waar het snel een populaire keuze werd van bijenhouders. Het is een handelbare soort die grote hoeveelheden honing produceert en beter bestand lijkt tegen ziektes dan de Engelse donkere bij. Veel imkers die deze bijen houden zeggen dat ze zelden rook gebruiken om de bijen te kalmeren wanneer ze de honing oogsten. De Italiaanse bij werd in 1854 in het Verenigd Koninkrijk geïntroduceerd.

De Italiaanse bij is bijzonder productief en produceert grote kolonies. Wel hebben ze de neiging tot laat in het jaar door te broeden, wat resulteert in een hogere honingconsumptie. Ze zijn erg goed in foerageren, al staan ze erom bekend andere kolonies te beroven. Dit wordt gezien als hun voornaamste tekortkoming. Ze produceren grote raten met een grote capaciteit en dekken de honing af met prachtige witte dekseltjes. Het zijn goede huishouders, en er wordt aangenomen dat dit de reden is dat ze goed bestand zijn tegen ziektes.

Problemen ontstaan doorgaans alleen met de tweede generatie bijen of na een kruising met een andere koningin. De hieruit voortkomende kolonie is agressiever.

De Italiaanse bij is zwermtraag.

Er zijn drie kleuren; leather, bright golden en pale lemon.

gangbaar